"Als we ons niets aantrekken van argumenten, redelijke inzichten en 'gezond verstand', maar in plaats daarvan toegeven aan onze innerlijke impulsen, ontvangen we automatisch leiding in ons leven. De mens strompelt, vergist zich en zoekt onwetend zijn weg. Hij weet nooit wat hij moet doen, maar soms begrijpt hij heel goed wat hij vooral niet moet doen. (...)
Ik wist dat vrijheid geen uiterlijke omstandigheid is, maar een geestelijk vermogen: een mens kan ondanks zijn armoede volmaakt vrij en onafhankelijk zijn. In mijn latere leven, toen ik in veel betere omstandigheden verkeerde dan in Florence en steeds voldoende geld en een geldig paspoort had, was ik niet meer in staat van mijn vrijheid gebruik te maken omdat mijn elan was gebroken, onzichtbare lasten op mijn schouders rustten en geheimzinnige koorden me in mijn bewegingen belemmerden... In Florence hoorde ik met opmerkelijke helderheid de stem van de jeugd in me klinken, die me aanspoorde om te blijven waar ik was, elk compromis te weigeren en geen duimbreed te wijken."
Een fragment uit Bekentenissen van een burger van de Hongaarse schrijver Sándor Márai (2007 Amsterdam), vertaald door Henry Kammer. Het tweede deel van deze roman volgt de hoofdpersoon op zijn zwerftocht door het Europa van na de Eerste Wereldoorlog.
Sándor Márai werd in 1900 geboren in het Hongaarse Kassa (nu Košice in Slowakije). Zijn leven speelde zich achtereenvolgens af in een Hongaars burgergezin, in het Parijs van het interbellum, in het Budapest van fascisten en communisten en ten slotte in Amerikaans ballingschap. In 1989 pleegde hij zelfmoord. Tijdens zijn leven raakte hij in vergetelheid. Vandaag wordt hij beschouwd als één van de grootste schrijvers van de twintigste eeuw.
Met dank aan de Gids voor de wereldliteratuur, Pieter Steinz (2006 Amsterdam)
