Na een dag in Blagoëvgrad (Bulgarije) rijden we naar Skopje, de hoofdstad van Noord-Macedonië. Met af en toe een stop om foto’s te nemen van bergen of tankstations in verval.
Na een paar uur rijden, is het tijd voor een koffie. We parkeren bij een benzinepomp die nog in functie is. Ik loop de zaak binnen en vraag of ik met m’n bankkaart twee koffies kan krijgen. De caissière kijkt me verontschuldigend aan en wijst naar een doos met zilverkleurige jetons: “Helaas, cash.”
Wanneer ik m’n schouders ophaal, haar bedank en weer naar buiten loop, hoor ik: “From the company!” Koffie van de zaak? De caissière troont me mee naar een aftandse automaat achterin, gooit er twee jetons in, blijft wachten tot beide bekertjes gevuld zijn en reikt ze glimlachend aan.
Op de parkeerplaats zie ik voor het eerst de befaamde zwerfhonden, een treurig fenomeen in deze regio. Verveeld lopen ze tussen de tankstellen door. Een teefje gaat vermoeid op een grasperkje liggen, tussen lege colablikjes en ander afval. Ik hoor haar zwaar ademen.
“Let op de nummerplaten”, zegt Tijn. “Op deze zie je 'NMK' van Noord-Macedonië, op andere zie je nog gewoon de 'MK' van Macedonië”. Hij geniet van zijn koffie in een kleine kapel, die je hier dikwijls ziet aan de kant van de weg. Mijn koffie smeet ik al weg; het was niet te drinken.
Help, ben ik een verwende Caffè Latte-drinker geworden?
