In café Zsivágó in Boedapest komt hij binnengewandeld met een rolkoffertje in de hand. Nog niet zo lang geleden kende hij hier Jan en alleman. Zsivágó was zijn tweede huiskamer, hier ontmoette hij zijn vrienden uit de kunstscene. Nu is de Hongaarse operazanger László Ágoston een vreemde geworden in eigen land. In een donkere hoek van het café zet hij zijn rolkoffer neer en kijkt onwennig, nerveus om zich heen. “Nee”, zucht hij. “Er is hier niemand meer uit mijn verleden.”
In zijn boek Exodus to exile vertelt hij over de dag in 2018 dat hij een enkele vlucht naar het Verenigd Koninkrijk boekte. Sindsdien komt hij alleen nog naar zijn geboorteland voor korte bezoekjes aan zijn in Hongarije achtergebleven moeder. Het verhaal van Ágoston, geboren in 1986, is het verhaal van een hele generatie Hongaarse dertigers die, zegt hij, “zich verraden voelen door hun eigen land.” Als tieners groeiden ze na de val van het communisme, in 1989, op in een Hongarije dat aansluiting zou gaan vinden bij West-Europa. “Het was een hoopvolle, fascinerende tijd.” Het tij keerde toen in 2010 Hongarije, inmiddels EU-lid, onder premier Viktor Orbán veranderde in een éénpartijstaat die gestaag begon met het uithollen van de democratie. Zo’n proces gaat sluipenderwijs, zegt Ágoston.
Rechte rug
Als jonge operazanger timmerde hij aanvankelijk aan de weg met de oprichting van een nieuw gezelschap, Moltopera, dat opera toegankelijk wilde maken voor jonge mensen. Daarnaast startte Ágoston een Facebookblog waarop hij columns schreef over zijn vak en het leven achter de schermen.
Maar die columns werden steeds politieker en vileiner. Aanleiding daarvoor was de migrantiecrisis in Europa in 2015. De regering-Orbán startte met de bouw van hekken aan de grens om migranten, merendeels op de vlucht voor de oorlog in Syrië, tegen te houden. In de Hongaarse media, grotendeels in handen van Orbángezinde ondernemers, woedde een haatdragende, islamofobe antimigrantencampagne.
Lees deze column verder op Brusselse Nieuwe
