Ik zei dat ik – nu al - m’n hart had verpand aan Pristina & dat ik – nu al - uitkeek naar de 𝗣𝗿𝗶𝘀𝗵𝘁𝗶𝗻𝗮 𝗕𝗶𝗲̈𝗻𝗻𝗮𝗹𝗲 deze zomer.
“En de ellende?” Of ik die had gezien. De Kosovaarse dj, muziekliefhebber & nog veel meer, kijkt me bedenkelijk aan, op het terras van 𝗦𝗼𝗺𝗮 𝗕𝗼𝗼𝗸 𝗦𝘁𝗮𝘁𝗶𝗼𝗻, Pristina.
“Een oude man die aan god-weet-wie brokken kalk verkoopt, terwijl het verkeer langs ‘m heen raast; voetpaden die nooit werden afgewerkt en misschien wel nooit wórden afgewerkt; Roma-zigeunerkinderen die aanhoudend om een aalmoes vragen…”
Ik kijk niet door een roze bril, zeg ik. Sterker nog: van nature ben ik een zwartkijker.
Dit antwoord lijkt z’n goedkeuring weg te dragen. “Zal ik je de bar zelf laten zien?”
Soma Book Station is de hemel op aarde. Bij binnenkomst valt m'n blik meteen op een reusachtige boekenwand. Een muur vol literatuur, in het Albanees en in het Engels. “Welke Albanese schrijver moet ik lezen, behalve 𝗜𝘀𝗺𝗮𝗶𝗹 𝗞𝗮𝗱𝗮𝗿𝗲?” vraag ik, terwijl ik zijn 'Broken April' uit één van de kasten neem. “𝗟𝗲𝗮 𝗬𝗽𝗶”, zegt hij, “ik bezorg je wel een lijstje.” Op de rug van elk boek staat een code. “Kan ik deze boeken lenen - als in een bib?” “Ja, net als deze vinylplaten.”
Hij grasduint in één van de kisten met vinyls. “En de Albanese muziék. Luister naar 𝗦𝗮𝘇'𝗶𝘀𝗼. In hun muziek komt zo veel samen… Het is briljant.”
“Onaards”, las ik bij thuiskomst in The Guardian. “Melancholisch... Beklijvend... Door de krachtige stemmen die in elkaar grijpen.
Saz’iso verdient een publiek tot ver buiten Albanië.”
Comments