De Hongaar houdt van folklore. Eind augustus, op de Nationale Feestdag, werd ik – al lezend - opgeschrikt door luid trompetgeschal. Ik keek uit het raam en zag dorpelingen voorbij defileren, pronkend in traditionele klederdracht. Mannen droegen een hoed met bandje in Hongaarse driekleur, een wit hemd met een zwart gilet, en daaronder een zwarte broek in hoge leren laarzen. Vrouwen een petticoat (een stijve onderrok in de vorm een halve cirkel) met daarover een stoffen rok met kleurrijk borduurwerk. Dat borduurwerk zag je ook op hun gilets, waaronder ze witte, wijde blouses droegen. Om de 300 meter hield de stoet even pauze, en nam een slok van de wijn of pálinka die buurtbewoners voor hen hadden klaargezet.
Twee maanden later staan die vrouwen, of hun klederdracht, centraal op een ander volksfeest: de Pécsváradi Leányvásár. Niet te missen, zegt Tibor de timmerman.
Meisjes-vásár?!
Mädchenmarkt, antwoordt Tibor - met ironische glimlach. Een ‘Meisjesmarkt’ of ‘Meisjesbeurs’, in het centrum van Pécsvárád. Op een groot podium volksdansen meisjes met jongens, een uur lang, begeleid door violisten. Het meisje met de mooiste traditionele outfit – stemmen gebeurt o.a. via facebook – zal een prijs ontvangen, uit handen van de burgemeester. Verder drie dagen lang nog meer volksdans en volksmuziek, heerlijk eten en optredens tot middernacht: van vrijdagochtend tot zondagavond is het feest.
Zaterdagmiddag staan we te midden van een veelkoppig publiek. Voor de prijsuitreiking. In de mensenmassa staat één van de kandidates, met het nummer 2 op haar badge. Tijn zoomt zonder schroom in en neemt een foto. “Zij wordt het”, zeg ik. “Ze ziet er prachtig uit. Originele kleuren, de juwelen, de kleur van haar lippen: alles klopt”. Even later staan alle kandidates nestjes naast elkaar op het podium: nummer 7, 6, 5, 2 en 1. Ze staan er onwennig bij. Wij bekijken de uitreiking op grote afstand, achter dranghekken. Het meisje van onze foto wint. Zij huilt van geluk. De andere meisjes kijken beteuterd. De lokale televisie is aanwezig. Een professionele fotograaf drukt af.
Hongerig lopen we verder naar een eetkraampje, waar we genieten van de laatste zonnestralen. Nog een paar dagen en het wordt koud. En koud is in Hongarije echt koud. In de winter gaat de zon onder om 16 uur. Tijn bestelt een typisch Hongaarse pikante paprikaworst, en ik neem een al even typisch Hongaarse ingelegde paprika, met augurk.
Voldaan lopen we naar het plein voor het stadhuis waar – als ik het Hongaars goed heb begrepen - ‘de volksdans van de bejaardenvereniging Szenior’ plaatsvindt. Hier geen ‘beurs’ of wedstrijd, maar een örömtanc of ‘vreugdedans’. Zonder lokale televisie, zonder dranghekken. Gezellig dichtbij zitten we, in het hoge gras, aan een houten tuintafel. Hier geen competitie en teleurstelling, maar lol en plezier. Hier dansen vrouwen in hun sobere bolrokken, niet voor punten zoals ze dat wellicht ook ooit deden, maar puur voor de fun...
