In Hongarije vriest het al nachtenlang na elkaar. “Maar 30 graden onder nul wordt het al jaren niet meer”, vertelt een Nederlands-Hongaarse vriend me tijdens een wandeling in de omgeving van het dorp. “Vroeger lag hier elke winter een flink pak sneeuw. Máánden na elkaar. Wat hadden we déze winter? Twee dagen lag er wat; smeltende sneeuw…”
“Psjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjsjst!!” horen we de volgende ochtend vanuit een zonovergoten slaapkamer. “De waterspuit is wéér gesprongen”, zucht Tijn die, meteen uit z’n bed gesprongen, uit het raam de tuin in kijkt. De oplossing van Tibor de timmerman heeft het precies een week uitgehouden: lichte vrieskou, enkele nachten na elkaar -5 graden, deed ook deze gietijzeren (?) ‘stop’ op de sproeier barsten. Ik loop naar de keuken en doe wat me te doen staat: meteen even douchen en zo veel mogelijk potten en kannen vullen met water. Zo meteen moet de hoofdkraan dicht.
Buurman Matyás stopt z’n auto voor de waterplas die zich ondertussen op straat heeft gevormd en stapt uit.
"Problemen?"
Hij loopt de tuin in en inspecteert de spuit.
“Misschien heb ik nog wat in m’n werkatelier liggen.” Vijf minuten later gaat de telefoon. “Helaas vind ik niets, maar ik haal even de loodgieter uit ons dorp. Ik kom zo weer naar jullie toe."
De loodgieter uit het dorp fikst de klus meteen. Hij zet er een nieuwe ‘stop’ op. Wanneer Tijn hem wil betalen, maakt hij een ontkennend gebaar.
“In ons dorp helpen we elkaar", zegt Matyás. "Hier zijn we vrienden."