Eind augustus 2021 troffen we bij aankomst in Hongarije twee kleine katers aan op onze ‘veranda’, in het Hongaars 'gong' volgens Tijn.
Zodra we de voordeur openden, glipten ze naar binnen. Het duurde een kwartier voordat we ze te pakken kregen. Omdat ik ongelooflijk allergisch ben voor katten, zetten we ze meteen weer buiten en gaven we ze twee weken lang niets te eten in de hoop dat ze weer weg zouden gaan. Op zoek naar een andere voedselleverancier in de buurt. Alle dorpsbewoners houden één of meerdere zwerfkatten. Dat leek dus geen probleem.
Maar ze gingen niet weg. Ze bleven en aten die weken van een ander walletje. Toen het in oktober almaar kouder werd, bouwden we een oude kruiwagen om tot een warm nest, in de schuur aan de andere kant van de tuin. Dat nest werd door de katers al snel afgekeurd. Weer brachten ze de nacht door op de onbeschutte gong. Dus kochten we een ‘katteniglo’ om hen te beschermen tegen de gure, ijskoude wind. Dat nest kon hun goedkeuring wél wegdragen. Elke nacht slapen ze nu in de iglo. De katers worden steeds groter (en dikker), maar ze passen er nog altijd (net) in. Regent het? Dan gaat er een vuilniszak overheen (zie foto 3). Een (isolerend) kussen leg ik er niet meer op, want dan gaan ze ook óp de iglo liggen - want op een kussen moet je gaan liggen? - en zakt hun winterhuisje in. Héél erg slim zijn ze niet.
Maar ook weer wel. Want na onze afwezigheid, die een paar dagen, maar soms ook wéken kan duren, komen ze ons bij aankomst altijd weldoorvoed en tevreden tegemoet.
Er moet dus een tweede walletje zijn. Veel bestendiger wellicht, maar misschien toch minder gezellig. En zo’n iglo: het is wel grote luxe…
