“Wat doet hij nu?” denk ik in de taxi op weg van de binnenstad naar Oost-Sarajevo. Zonet stopte de chauffeur bruusk de taxi, stapte uit, nam de lichtbak van het dak en gooide die naast me op de achterbank. "I have no license in Republika Srpska!” legt hij uit zodra hij weer achter het stuur zit.
Republika Srpska is een entiteit binnen Bosnië. Aan het einde van de oorlog in 1995 werd het land opgedeeld in twee entiteiten: de moslim-Kroatische federatie en de zogeheten Republika Srpska, de Servische Republiek. De grens tussen deze twee entiteiten loopt door de hoofdstad Sarajevo.
De bestuurlijke opdeling van het land bleek als snel onwerkbaar en de spanningen lopen vandaag weer hoog op. Milorad Dodik, de leider van de Republika Srpska, dreigt met afscheiding.
Omdat de chauffeur, een Bosnische moslim (Bosniak), de toelating niet heeft om te chaufferen in Republika Srpska, haalde hij de lichtbak van het dak. Slim. Nu zijn we zogenaamd met een vriend op stap. Zo rijden we verder de bergflanken rond de stad op. Weg van het drukke, dichtbevolkte moslim-Kroatische gedeelte van Sarajevo, bereiken we het idyllische, hoger gelegen Oost-Sarajevo. Het is er doodstil en er ligt een dik pak sneeuw. De wijk oogt residentieel. De taxi stopt voor een Servische, orthodoxe kerk.
Wanneer we de kerk binnenlopen, valt ons oog meteen op de schitterende iconostase. De wanden van dit kerkje lijken gisteren geschilderd, zo fel zijn de kleuren. Achter ons aan komt een vriendelijke dame met een muts, de conciërge van de kerk: ‘Dobar dan!’ groet ze.
Sveta Petka… Sveti Nikola… zegt ze, terwijl ze trots naar iconen wijst. Het meest enthousiast is ze over een afbeelding van de Heilige Maria en Jezus: "Een Russische donatie."
Van Poetin gekregen? vraagt Tijn.
"Da!"
Weer buiten hopen we wat Servische Bosniërs te spreken. We zien een familie die de begraafplaats verlaat. “No English! No English” roepen ze. Op het kerkhof zelf treffen we een oude man die wel wil praten. Onder de graftombe, waarvan hij in trage bewegingen de sneeuw verwijdert, ligt zijn onlangs en onverwachts gestorven vrouw.
Om de hoek scheurt een oude Mercedes, smerig van de modder, door de bocht. Een breedgeschouderde man aan het stuur, twee op de achterbank. Op een gil en vragend gebaar van Tijn komt de wagen tot stilstand. In de veronderstelling dat we hen de weg willen vragen, gaat het autoraampje naar beneden. Maar zodra ze de plopkap van de microfoon zien en Tijn ze vraagt wat ze van Dodik vinden, trekt de Mercedes alweer op. “Dodik OK! …. BYE-BYE!” schreeuwt één van hen nog door het autoraam.
We stappen weer in de taxi en dalen af naar het centrum van Sarajevo.
Wat waren dit voor gasten? Stonden zij een kwart eeuw geleden ook op de bergflanken vanwaar Sarajevo onder vuur werd genomen?
Halverwege de afdaling stopt de taxi weer. De chauffeur pakt de lichtbak van de achterbank en zet 'm weer op het dak. “This is so stupid”, bromt hij.
