“Kijk, in 1999 tijdens de Kosovo-oorlog door de NAVO gebombardeerd”. Tijn wijst naar een zwaar beschadigd gebouw terwijl we met de auto Belgrado in rijden. De Serviërs restaureren de ruïne niet, de schade moet zichtbaar blijven. Vele Serviërs voelen zich vernederd door de internationale gemeenschap die hen de meeste schuld van de Balkanoorlogen in de jaren '90 in de schoenen schoof.
De rauwe schoonheid van de stad maakt op mij meteen indruk.
“Het ruikt hier net als vroeger”, denk ik wanneer ik na een avondwandeling door Belgrado deze kafana binnenstap. De geur van sigaretten ín een café is voor mij zó exotisch geworden. Jarenlang ben ik de EU niet uit geweest. Het café is klein en zit afgeladen vol. Naast ons vertoeft een onstuimig Servisch gezelschap. Aan hun tafel, wemelend van lege en volle bierglazen, wisselen korte stiltes zich af met luide uitbarstingen van plezier. Hen overschreeuwen is niet gemakkelijk. Hoog op de muur prijkt een foto van Poetin die me boos aankijkt. Verder is elk plekje op de muren bedekt: met historische zwartwit-foto’s van Belgrado, orthodoxe iconen en prenten van historische Servische figuren. “Deze Serviër heeft dié Serviër ooit neergeknald”, zegt onze Servische vriendin, wijzend naar een prent op de ene muur en een andere op de andere muur.
Zodra ra de ober hoort dat we in het Engels met elkaar spreken, grist hij het blauwwit geblokte tafelkleed van tafel – met gaatjes van brandende sigaretten – en legt er weer een nieuwe op – ook met gaatjes. Bij het flesje bier krijgen we een flessenopener cadeau om het volgende flesje zelf open te kunnen maken. Waarna we ons moeten haasten, want om half acht hebben we een tafel in het prachtige restaurant Old Hercegovina, met klassiek interieur en traditionele keuken: een pan vol gebraden vlees waarvan minstens tien mensen kunnen eten.
